Այնտեղ, Սև-ջրի չքնաղ եզերքներին էր, որ ապրում էր Հասոն։
Երկրի սիրուն և քաջ պատանին էր նա։ Ոչ մի մարդ նրան չէր կարող զինաթափ անել։ Ավազակը սիրտ չուներ նրա հոտի շուրջը ման գալ և ոչ իսկ գայլը ոչխարի կողքին քարշ գալ։ Հասոն որքան բարի էր դեպի լավը, այնքան էլ անգութ էր դեպի չարը։
Սիրուն էր Հասոն, նոր ծագող արևի պես չքնաղ։ Երկրի աղջիկների խելքը գնում էր նրան տեսնելիս։ Հապա նրա նվագե՞լը։ Նրա սրնգից հանած ձայները կարելի էր, որ հրեշտակները ունենային այնքան գրավիչ, այնքան սիրահույզ։ Ձայներ, որոնք հոսում էին մելամաղձիկ, քչքչում էին որպես հեզիկ վտակ, դայլայլում որպես սիրահար սոխակ։
Մարդ թե անասուն, այդ ձայնը լսելիս, ակամա մոտ էր զալիս, քարանում և աշխատում էր չկորցնել ո՛չ մի խազը, ո՛չ մի գեղզեղանքը։
Նստում էր Հասոն ժայռերի գլխին, աչքերը ուղղած լա՜յն հորիզոնին, Սև-ջուրը գալարապտույտ ոտքերի տակին, զղզղուն զեփյուռը խաղում ճակատին։
Здесь , в прекрасным велеколепным черным- воде где жил Хасо.
В мире красивый и смелая юныша он. Не кто не может его победить. У разбойника нет сердце что бы гулять под запохом . Хасо из хорошего такой добрый и такой безжаленый из плохого.Такой красивый как новый сверкающий солнце велекалепный.Из мира ума у девушек идут кним на встречу.Ану ка их игр.из его тростника звущеный звук можно у ангелов был такой превлекатьельный такой трогатьельный.Звуки из каторого тьичет меланхоли и трещют как нежная река пает как влюбленый скворец. человек или зверь услышыв этот звук тьехонько идут замерзают и делает так что непотерять не какой кусок. Седит Хасо на горах повернут с широким гарезонт черная – вода обмотка под ногами ветьерок играет на лбу.
Նարե Խաչատրյանի բլոգ 